Rozdział dziewiąty

Biegłam na oślep w dal, nie patrząc ani pod nogi, ani przed siebie. Widok zasłaniały mi łzy, zresztą – zupełnie nie znałam okolicy. Na Brooklynie mogłam co najwyżej się zgubić, ale nie martwiłam się tym w tamtej chwili. Chciałam się zawieruszyć, znaleźć się jak najdalej od Instytutu, Lightwoodów, Morgensterna i ich wyrzutów. Miałam dość trudności z tym, jak sama się czułam. Byłam zła, rozczarowana swoją słabością, wściekła, że nie osiągnęłam celu i bezradna ze świadomością, że przecież nie mogłam tego zrobić, nigdy nie będę mogła! Zabić człowieka. Te słowa brzmiały przerażająco i obco.

Ale… czy nie miałam do tego prawa? Oko za oko, ząb za ząb, mówił najstarszy przepis ludzkości. On zabił całą moją rodzinę. Czy nie było sprawiedliwe go za to ukarać?

Nie, nie, nie mogłam, nie mogłam, nie mogłam! Nie potrafiłam wbić miecza w ludzkie ciało! Niezależnie od tego, jak zły był to człowiek – nie umiałam zdecydować o jego śmierci. Taka władza stanowiła zbyt wielki ciężar.

Czyli to wszystko nie miało sensu? To, czym żyłam tak wiele lat, co było moim jedynym celem, jedyną nadzieją… Skończone, tak? Co powinnam teraz zrobić, tak po prostu wrócić do Alicante i udawać, że wszystko jest w porządku? Stać się przykładnym Nocnym Łowcą, co jakiś czas zapolować na jakieś zabłąkane demony i… i…

Pociągnęłam nosem i rzuciłam się do przetrząsania kieszeni w poszukiwaniu chusteczki, nie przerywając jednak biegu. Ruch przynosił choć minimalną ulgę, pozwalał rozładować część z przeciążających mnie emocji, ten nadmiar, który nie chciał ujść wraz ze łzami. Każde zetknięcie stopy z ziemią było miniaturowym buntem – przeciwko Valentine’owi, Jace’owi, przeciwko sumieniu, słabości i sobie samej.

Ale przecież, kontynuowałam w myślach, nawet jeśli mogłabym się pogodzić z takim jałowym, bezcelowym życiem – a coś mi mówiło, że nie byłabym w stanie – co, jeśli nie zastanę już Alicante takim, jakie je opuściłam? Przypomniałam sobie boleśnie prawdziwe oskarżenie Jace’a. A teraz całe Clave ma za wroga nie jednego człowieka, ale całą armię demonów! Jeśli przez moją chwilę słabości Valentine dożyje przeprowadzenia swojego planu i doprowadzi do zagłady całej naszej rasy… Czegoś takiego nie mogłabym sobie wybaczyć. Czy w takim razie powinnam wrócić do mojego pościgu, stanąć z nim znów twarzą w twarz i naprawić to, co zepsułam tym razem?

- Przecież nie dasz rady! – zawołałam na głos, wyprowadzona z równowagi. – Słaba, słaba, słaaabaaa! – kontynuowałam rozmowę z samą sobą, a ciągły płacz mieszał się z dziwnym, histerycznym śmiechem. – Tchórz!

Czym jest taki Valentine? Czy on w ogóle zasługuje na życie? Stanowi tylko zagrożenie, ogromne, cholerne zagrożenie dla całej planety. Coś jak bomba atomowa, o której czytałam w poczekalni na lotnisku, w gazecie dla Przyziemnych. Zabicie go przyniosłoby tylko ratunek całej ludzkości, czym było jedno takie przewinienie wobec ogromu dobra, jakie by przyniosło…?

Nie można usprawiedliwiać zła większym dobrem, tak to ujęła Clarissa. Może miała rację… Ale teraz sama popędzała mnie do ataku na człowieka – na jej ojca – a potem obrzuciła wyrzutami niemal tak gorliwie jak Jace. W co więc naprawdę wierzyła? Dopasowywała swoje przekonania do sytuacji, do swoich sympatii i antypatii? Miała więcej miłosierdzia wobec bezwartościowego  Drevaka niż dla człowieka, dla własnego ojca?

- Przeklęta hipokrytka! – wyrzuciłam z siebie znowu. – Wszyscy jesteśmy hipokrytami!

Wszyscy. Ja też; ja, która chcę, a nie mogę, która nie umiem, a powinnam, która… już nie wiem… nie wiem, jakie wyjście z tej sytuacji jest słuszne. Zaniosłam się jeszcze silniejszym szlochem. Byłam… beznadziejna.

Wreszcie jakby opuściły mnie siły. Potknęłam się o nierówne podłoże raz czy dwa, coraz słabiej powłóczyłam nogami… Zupełnie straciłam energię i chęć do biegu. Zobojętniała na cały świat, przeszłam jeszcze kilka kroków i opadłam na trawę – przez posklejane łzami rzęsy widziałam właśnie tyle, trawę i drzewa, co znaczyło, że chyba dotarłam do jakiegoś parku. Przez chwilę pozwoliłam łzom po prostu bezgłośnie płynąć po policzkach w głuchym żalu, ale zaraz znów ogarnęła mnie wściekłość. Zaczęłam bić dłońmi o ziemię, wbijać paznokcie na kilka centymetrów w głąb, rwać zielone kępy… Zachowywałam się jak małe dziecko ogarnięte szałem. Nie zwracałam uwagi na przechodniów, na szczęście nielicznych w tym zakątku parku, choć zdawałam sobie sprawę, że czar maskujący dawno przestał działać. Moje zachowanie musiało wyglądać co najmniej dziwnie, ale łaskawie zostawiono mnie w spokoju. Chyba nigdy w życiu nie dałam się tak ponieść emocjom. Nawet po śmierci mamy byłam bardziej opanowana, jakbym nie mogła wyjść z szoku. Teraz w dużej mierze napędzała mnie wściekłość.

W końcu zabrakło mi łez i uspokoiłam się na dobre. Leżałam na tej trawie już nieruchomo i tylko jakaś wilgoć, ciągnąca od ziemi, moczyła mi bluzkę. Trwałam tak dłuższą chwilę, próbując poradzić sobie z wszechogarniającym uczuciem pustki i słonym, suchym pieczeniem w kącikach oczu. Zaczęło się ściemniać, a nad Nowy Jork napłynęły nagle mocno skłębione, ciemne chmury. Moją twarz znów pokryły krople – tym razem deszczu, na początku wielkie i ciężkie, ale rzadkie. Po jakimś czasie rozpoczęła się gęsta, rzęsista ulewa. Musiałam zdawać sobie sprawę, że całe ubranie zaraz zabrudzi się od namokniętej ziemi, że jest mi coraz chłodniej, że takie przemoczenie powinnam przypłacić co najmniej przeziębieniem. Jednak nawet jeśli te myśli pojawiły się gdzieś na marginesie mojej świadomości, zaraz znikały, nie budząc żadnych emocji. Było mi zupełnie, zupełnie wszystko jedno.

Słońce już dawno zaszło, kiedy zdecydowałam się podnieść z trawy i pójść gdzieś… Gdzie mogłam się podziać? Nie chciałam wracać do Instytutu. Skrzywiłam się na samą myśl o scenie sprzed kilku godzin. W żadnym razie nie miałam ochoty na ponowną konfrontację… zresztą, przecież i tak nie wiedziałam, jak trafić z powrotem na Manhattan. Krążyłam więc bez celu po brooklyńskich uliczkach, powłócząc nogami i wciąż nie mogąc do końca otrząsnąć się z otępienia.

Znajdowałam się na całkiem przytulnym osiedlu małych, skromnych domków. Wiele im brakowało do uroku Alicante, ale przynajmniej panował tu większy spokój niż wśród wieżowców. W niektórych oknach paliły się światła, ale na zewnątrz nie spotkałam żadnych ludzi. Chyba nikt z normalnych mieszkańców nie miał ochoty na spacery podczas takiej ulewy. Monotonny szum deszczu i regularność kręgów ciepłego, pomarańczowego światła, rzucanego przez uliczne latarnie, działały na mnie uspokajająco. Zatęskniłam za domem… za Idrisem. Tam zostawiłam wszystko, do czego mogłam być choć trochę przywiązana, tu czułam się obca – obca dla tych ludzi i obca w tych miejscach. Nie pasowałam do Nowego Jorku.

Nagle ciszę nocy rozdarł krzyk. Głos był kobiecy, wibrował przerażeniem… Ktoś potrzebował pomocy. Natychmiast podwoiłam czujność, budząc się wreszcie z otępienia. Adrenalina zagrała mi w żyłach. Puściłam się biegiem w stronę, z której dobiegał dźwięk. Niezależnie od tego, co się stało, mogłam sobie z tym poradzić. Bądź co bądź – byłam Nefilim. Nie bałam się tego, co zagrażało Przyziemnym.

Okrzyk powtórzył się, a ja bez problemu trafiłam we właściwą alejkę, nieco oddaloną od budynków mieszkalnych. Z jednej strony otaczały ją drzewa, z drugiej ograniczał wysoki, ceglany mur. Najbliższa lampa ledwo tu sięgała swoim blaskiem, do tego musiała ulec awarii, bo światło co chwilę przygasało, to migotało, by znów położyć się łagodną plamą u stóp ściany. W tym właśnie miejscu zauważyłam dziewczynę, jeszcze nastolatkę, półleżącą pod murem, z twarzą zastygłą w wyrazie przerażenia. Nad nią pochylał się Verteks, paskudny demon o fioletowej, oślizgłej skórze i wzroście dwóch przeciętnych ludzi. Zamachnął się na ofiarę swoim ogonem, zakończonym pękiem piekielnie ostrych, trujących kolców. Dobrze wiedziałam, że wystarczyło jedno drobne zadraśnięcie, by zostać sparaliżowanym, a jeśli któraś z igiełek na dłużej utkwiła w ciele, można było żegnać się z tym światem.

Bez zastanowienia wyciągnęłam broń i w ułamku sekundy ogon Verteksa opadł na ziemię, przyszpilony rzuconym przeze mnie sztyletem. Zdezorientowany demon obejrzał się w poszukiwaniu nowego przeciwnika. Nie musiał szukać daleko – zdążyłam już do niego doskoczyć i teraz cięłam mieczem w poprzek jego cielska. Buchnęła fontanna krwi. Skrzywiłam się, gdy kapnęła mi na nieosłonięte niczym dłonie. Będę musiała szybko narysować iratze. Krew też miał toksyczną.

W kilku szybkich ruchach zdołałam zranić go ponownie, a jednocześnie odciągnąć od zaatakowanej dziewczyny. Nie przejęłam się zbytnio, kiedy rozorał mi ramię pazurami – najważniejsze było uważać na ogon, który, choć poharatany, szybko zdołał wyswobodzić. Verteksom nie brakowało siły, lecz na szczęście nie należały do najbardziej zwinnych demonów. Zaskoczyłam go nagłym pchnięciem od tyłu, blisko ogona. Omal nie przypłaciłam tego zetknięciem z groźnymi kolcami, ale zdołałam się uchylić. Natarł na mnie ze zwiększoną wściekłością całą swoją masą… W ten sposób mógł mnie po prostu zmiażdżyć. W ostatnim momencie wbiłam miecz celnie, w jego najwrażliwszy punkt, coś, co u człowieka nazywałoby się sercem. Zanim olbrzymie ciało spadło i przygwoździło mnie do ziemi, demon zniknął, wracając do swojego wymiaru. Odetchnęłam z ulgą.

Nie było mi jednak dane długo napawać się zwycięstwem, bo przypomniałam sobie o rannej dziewczynie. Natychmiast do niej podbiegłam i chwyciłam za rękę w poszukiwaniu pulsu. Od razu otworzyła oczy, upewniając mnie, że żyje.

- Jesteś ranna, prawda?

Spróbowała się odezwać, ale najpierw z jej ust wyrwał się ochrypły kaszel.

- Chyba… tak – potwierdziła w końcu.

Odruchowo sięgnęłam po stelę, żeby poratować ją Znakiem Uzdrawiającym. Zaraz jednak niemal palnęłam się w czoło, dziwiąc się własnej głupocie. Dziewczyna bez wątpienia była Przyziemną, rysując Znak mogłabym jej tylko zaszkodzić.

Z przerażającą jasnością uświadomiłam sobie, że nie mam bladego pojęcia, jak pomóc Przyziemnym, zranionym przez demony. Istniały rozmaite zioła, których można było na nich użyć, ale w Nowym Jorku nawet nie umiałabym ich znaleźć. Poczułam, jak powoli ogarnia mnie panika.

- Powinnam zabrać cię do Instytutu – zauważyłam poniesionym głosem, mimo to pozbawionym pewności. – Zaczekaj, wezwę kogoś, ja…

- Nie – zaprotestowała dziewczyna charczącym szeptem. – Nie trzeba, wystarczy… do domu…

- Nie, posłuchaj! Nie zdajesz sobie sprawy… Jesteś ranna, trzeba ci pomóc.

- Weź mnie… do domu – upierała się przy swoim. – Tam mnie wyleczy… lekarstwa… – Znów zakaszlała. – Mamy lekarstwa.

Westchnęłam, nie kryjąc zniecierpliwienia. Nie mogła bagatelizować takich obrażeń, nawet jeśli nie wiedziała, czym jest Instytut, powinna przynajmniej pomyśleć o wizycie w szpitalu Przyziemnych.

- Zrozum, tu nie wystarczy domowa apteczka – spróbowałam ponownie. – Zaatakował cię demon. Potrzebujesz specjalisty.

Nagle jej twarz rozjaśnił szeroki, pogodny uśmiech, który zupełnie nie przystawał do sytuacji.

- Jesteś Nefilim – oświadczyła. – Więc… naprawdę istniejecie.

- Oczywiście, że… – zaczęłam. – Czekaj! Ty wiesz… o Świecie Cieni? Kto ci… Zresztą, nieważne – zreflektowałam się, przypominając sobie o stanie dziewczyny. – Przede wszystkim trzeba cię wyleczyć.

- W domu – powtórzyła jak mantrę, z wysiłkiem unosząc się na łokciach. W migającym świetle zauważyłam ciemną ciecz, sklejającą jej jasne włosy z tyłu głowy. Krew. – Mamy rzeczy… na demony. – Kolejny wybuch kaszlu.

- Okej – skapitulowałam. Skoro rozpoznała we mnie Nocnego Łowcę, może rzeczywiście posiadała środki na demoniczne zranienia. Przy okazji przydałoby się zbadać, ile wiedziała i z jakiego źródła… Ale to mogło poczekać, teraz trzeba było pospieszyć się z leczeniem. – Gdzie mieszkasz? – spytałam.

Podała mi nazwę ulicy. Tylko przewróciłam oczami.

- Będziesz musiała powiedzieć mi którędy iść. Kompletnie nie znam tego miasta.

Narysowałam sobie iratze, choć nawet nie czułam się źle. Wolałam jednak uniknąć nagłego ataku po upapraniu się w demonicznej krwi, kiedy akurat będę tachać ranną nastolatkę nie wiadomo dokąd. Po chwili namysłu dodałam też Znak Siły. Mimo że jako Nefilm byłam silniejsza od przeciętnego Przyziemnego, wsparta mocą runów czułam się pewniej.

Ostrożnie uniosłam dziewczynę i ruszyłam we wskazanym kierunku. Obawiałam się, czy przy transporcie dodatkowo czegoś jej nie uszkodzę, ale na nic się nie skarżyła. Co jakiś czas na jej twarzy pojawiał się tylko grymas bólu. Wreszcie dotarłyśmy do właściwego domu – w samą porę, bo już zaczynało mi się robić trochę za ciężko.

Ledwo przebrzmiał dźwięk dzwonka, w drzwiach stanęła kobieta koło czterdziestki, o jasnych włosach spiętych z tyłu głowy i prostych, nieco ostrych rysach.

- Marie, nareszcie, gdzie ty… – zaczęła, stając w progu, ale na widok stanu córki natychmiast zmieniła ton. – O mój Boże! Co się… ­– spojrzała na mnie przenikliwie, jakby podejrzewała, że to wszystko to moja wina. – Proszę ją położyć, tędy. – Otworzyła szerzej drzwi i wskazała mi drogę do pokoju, sama natomiast zniknęła w głębi korytarza.

Zaraz wróciła z tacą pełną różnych mikstur, ziół, białych szmatek i bandaży. Odetchnęłam z ulgą. Chyba naprawdę znała się na rzeczy. Dyskretnie opuściłam pomieszczenie, nie chcąc przeszkadzać, ale nie mogłam się zdecydować, żeby wyjść z domu. Postanowiłam upewnić się, że z dziewczyną wszystko w porządku, musiałam też wypytać ją o źródło jej wiedzy na temat Świata Cieni. Poza tym… przecież i tak nie miałam gdzie się podziać.

Oparłam się o ścianę w ciemnym korytarzu i czekałam, aż mama Marie skończy zajmować się ranną. Wreszcie wyszła, spojrzała na mnie ze zdziwieniem i powiedziała nieco niechętnie:

- Ty jeszcze tutaj?

- Przepraszam, ja… ja tylko chciałam zobaczyć, czy… – Ta kobieta miała w sobie coś władczego, coś, co zbijało mnie z tropu.

- Zrobiłam wszystko, co trzeba – zapewniła. – Nie obawiaj się, Nocna Łowczyni, my też umiemy sobie radzić.

To brzmiało trochę zbyt dumnie. Może i rzeczywiście lubiliśmy się wywyższać – mały przyjaciel Clary dał mi to dziś wyraźnie do zrozumienia – ale taka była kolej rzeczy, wiedzieliśmy więcej i mieliśmy określone zadania. Jeśli ktoś z nich miał świadomość naszego istnienia, powinien przynajmniej docenić to, co robiliśmy.

- Pani…? Przepraszam, jak się pani nazywa?

Nie spodziewała się takiego prozaicznego pytania.

- Hawn – odpowiedziała z lekkim zaskoczeniem. – Esther Hawn.

- Pani Hawn, nieczęsto spotyka się Przyziemnego, który w ogóle zdaje sobie sprawę, że stwory z bajek i mitów rzeczywiście chodzą po świecie. Ale nawet jeśli pani gdzieś coś kiedyś słyszała, jaką mam gwarancję, że wie pani wszystko, co konieczne? Nie umiecie się bronić, pani córka mogła zginąć – powiedziałam dobitnie. – Po to stworzono Nocnych Łowców. Kwestie demonów, walka z nimi – to nasze zadanie. Proszę się z tym pogodzić.

Byłam dumna ze swojej małej przemowy. Nie miałam wiele szans na kontakty z Przyziemnymi, zresztą – wcale nie uważałam ich za kogoś gorszego. Po prostu żyliśmy w różnych światach. Czułam się za nich odpowiedzialna. To, w czym ich przewyższaliśmy, dostaliśmy tylko po to, by móc ich chronić. Nie oczekiwałam wyrazów wdzięczności, w końcu nawet o nas nie wiedzieli… Ale jeśli ktoś już został dopuszczony do tajemnicy, mógł okazać minimum szacunku.

- Mogłabym się z tobą pospierać w paru ważnych kwestiach, Nocna Łowczyni, jednak teraz chyba nie czas na to. Możesz się z nią zobaczyć, jeśli chcesz. Nie męcz jej tylko zbyt długo, zasługuje na chwilę odpoczynku.

Skinęłam głową i skierowałam się w stronę salonu. Kiedy już znikałam w ciemnym pokoju, usłyszałam delikatne chrząknięcie. Odwróciłam się. Pani Hawn stała w tym samym punkcie korytarza, ściskając w dłoniach jakąś ściereczkę. Ten nerwowy gest, tak bezradny i zwyczajnie ludzki, nie pasował do wyrazu dumy, który ciągle zdobił jej twarz.

- Dziękuję za uratowanie mojej córki – powiedziała szeptem tak cichym, że równie dobrze mogłam to sobie wyobrazić.

Ale nie wyobraziłam, bo kiedy odpowiedziałam jej nieśmiałym uśmiechem – uśmiechnęła się także, ze szczerą wdzięcznością.

Weszłam do pomieszczenia, macając dłonią ścianę w poszukiwaniu włącznika. Salon zalało ostre, jaskrawe światło, pozwalając mi rozejrzeć się po wnętrzu. Po mojej prawej stronie zobaczyłam zestaw najróżniejszych szafek i komód z ciemnego drewna. Część z nich była przeszklona i ukazywała grzbiety książek oraz ozdobne bibeloty: figurki, wazoniki. Na małym stoliku znajdował się telewizor, znacznie większy i nowocześniejszy od tego, który zastałyśmy z mamą w wynajmowanym przez nas mieszkaniu, w czasach, kiedy chowałyśmy się przed światem i Valentine’em wśród Przyziemnych – co oznaczało całe moje dzieciństwo, aż do jej śmierci. W kącie pomieszczenia pyszniła się wielka roślina, coś palmo-podobnego, dobrze wyeksponowana na tle kremowej ściany. Naprzeciwko wejścia było ulokowane sporych rozmiarów okno, zapewne wychodzące na ogród; ciężko było to stwierdzić z całą pewnością, ponieważ zasłaniały je drewniane okiennice. Wreszcie na środku pokoju stał zestaw wypoczynkowy, na który składały się dwa fotele, nieduży stolik i kanapa, wszystko w kolorach pasujących do reszty wystroju: ciemne drewno i kremowe obicia. Tam też dostrzegłam dziewczynę, przykrytą lekkim kocem. Mrużyła oczy, jakby blask lampy był dla niej zbyt jasny.

- Hej – powiedziałam nieśmiało. – Nie przeszkadzam…?

- Nie, w porządku – uspokoiła mnie promiennym uśmiechem. Wyglądała bardzo łagodnie, w delikatnych rysach brakowało dumy cechującej jej matkę. Wizerunek słodkiego aniołka dopełniały wielkie, błękitne oczy, zgrabny, mały nosek i falowane blond włosy, rozsypane na całej poduszce.

Przygryzłam wargę, niepewna, jak zacząć. Dziewczyna przyglądała mi się z ciekawością, ale nie próbowała ponaglać. Przysiadłam na brzegu fotela.

- Masz na imię Marie, tak? – mruknęłam w końcu.

Potwierdziła kiwnięciem głowy.

- Ale właściwie to skrót. Pełna wersja brzmi Marigold. – Skrzywiła się z lekkim zakłopotaniem. – Trochę przekombinowane, prawda? – zachichotała nerwowo.

- Och, widzisz, ja jestem Skyeline. Coś wiem o oryginalnych imionach. – Po chwili ciszy dodałam: – Jak się czujesz?

- W porządku. To znaczy, oczywiście, to i tamto mnie pobolewa, ale lekarstwa już działają.

Byłam przekonana, że starała się wypaść lepiej, niż naprawdę się czuła. Widziałam przecież, jak mocno Verteks ją poturbował. W konfrontacji z demonem mały, kruchy człowieczek – jeszcze tak delikatny jak ona – nie miał szans na wyjście z kilkoma lekkimi siniakami, a nawet najsilniejsze ziołowe mikstury nie uleczyłyby jej w parę minut.

- Jesteś pewna? – spytałam sceptycznie. – Nie przegapiłyście niczego? Jeśli trafił cię jednym z tych swoich kolców…

- Nie musisz się martwić. Moja mama naprawdę zna się na rzeczy – oświadczyła zdecydowanie.

- Taaak? Czyżbyś co tydzień przychodziła do domu po małym starciu z jakimś przypadkowo napotkanym demonem?

- I po co ta ironia? – spytała Marie z wyrzutem. – Oczywiście, że nie, wolałyśmy jednak od początku być gotowe… na wszystko.

Zmrużyłam oczy, uważnie się jej przypatrując. Mimo anielskiego wyglądu było w niej coś niepokojącego… Przecież to Przyziemne, ona i jej matka! Nie powinny w ogóle wiedzieć o istnieniu demonów, a tymczasem podchodzą do nich jak… jak do tej palmy w kącie, jakby były jakimś codziennym elementem rzeczywistości, żadnym powodem do niepokoju!

- Od początku, mówisz? Kim wy właściwie jesteście, jakąś ludzką tajną supersłużbą, wtajemniczoną w sekrety Nefilim?

Marigold parsknęła słabym śmiechem.

- Powinnaś zobaczyć teraz swoją minę! No, spokojnie, nie denerwuj się tak, nie zrobiłyśmy chyba nic złego? Po prostu… dowiedziałyśmy się, to trochę długa historia – wyjaśniła lakonicznie.

- Nie twierdzę, że to coś złego – zaoponowałam. – Po prostu… nie lubimy zdradzać swoich tajemnic. To… zawsze nas trochę niepokoi.

- Nie martw się, my… niczym wam nie grozimy. Nie mówiłyśmy nikomu.

Wyglądała tak niewinnie i łagodnie, że postanowiłam na razie odpuścić. W końcu Clave miało teraz na głowie większe problemy niż jeden wtajemniczony w tę czy we w tę, nasz świat się nie zawali przez Marie i jej mamę. Zamierzałam jednak jeszcze wrócić do tego tematu, choćby z czystej ciekawości.

Wbiłam wzrok w puszysty dywan, zastanawiając się, co dalej ze sobą zrobić. Cały dzisiejszy dzień wydawał się jakiś nierealny: od poszukiwań Valentine’a w innym wymiarze, przez kłótnię z Jace’em, po walkę z demonem, która zaprowadziła mnie do przytulnego salonu w brooklyńskim domku, do rodziny Przyziemnych, świadomych istnienia Nefilim. To wszystko zdawało się być snem: może naprawdę jeszcze śniłam, a nerwy przed prawdziwą konfrontacją z Morgensternem podsuwały mi dziwne wizje z pogranicza koszmaru? Ale nie, przecież wyraźnie czułam pod palcami chłodną skórę obicia fotela, słyszałam regularny oddech Marigold i szum deszczu za oknem. To było moje życie. Nagle okazywało się, że w Nowym Jorku mogłam przeżyć więcej przygód w jeden dzień, niż przez cały czas spędzony w spokojnym Alicante.

- Słyszałam, co mama ci powiedziała… tam, na korytarzu – odezwała się Marie sennym szeptem. Przeniosłam na nią zdziwione spojrzenie. Myślałam, że już zasypiała. – To nie tak, że ona w ogóle nie jest wdzięczna. Ma tylko… złe skojarzenia. Nie ufa niczemu ze Świata Cieni.

Tym drobnym napomknieniem znów rozbudziła moją ciekawość, ale postanowiłam się powstrzymać. Nie powinnam jej zamęczać pytaniami, kiedy była tak osłabiona… i najwyraźniej nie miała ochoty o tym mówić.

- W porządku – mruknęłam tylko. – Wiesz, zdaję sobie sprawę, że nie wszyscy szaleją za Nocnymi Łowcami.

- Przepraszam za nią. Tak naprawdę na pewno docenia twoją pomoc… i ja też – uśmiechnęła się takim samym uśmiechem, szerokim i pogodnym, jak na początku naszej rozmowy. – Dziękuję – szepnęła i przymknęła oczy.

Zrozumiałam, że najwyższy czas, aby się przespała. Jej organizm potrzebował odpoczynku. Wstałam, zgasiłam światło i zawahałam się w progu, po raz kolejny przypominając sobie, że nie miałam gdzie się podziać. Nie czułam się mile widziana w Instytucie po tym, co zaszło kilka godzin temu, zresztą nie umiałabym tam trafić, w dodatku po ciemku… Miałam spędzić noc na jakiejś ławce w parku podczas ulewy?

A co, gdybym została tutaj? Marie mnie przecież nie wygoniła, jej mama też nie zaglądała, zresztą jej kroki już jakiś czas temu umilkły – pewnie sama poszła się położyć. Bezszelestnie wróciłam w okolicę fotela, z trudem rozróżniając kształty mebli w ciemności. Chyba nie będą bardzo złe, gdy mnie tu rano zobaczą. Chyba nie, pomyślałam półprzytomnie, układając się wygodnie na siedzeniu. Zasnęłam w kilka chwil. Ja też miałam za sobą ciężki dzień.

* * *

Rozdział betowany przez Christel, dzięki ;*

A dla Daf ogromne podziękowania za ten śliczny szablon. I odświeżenie ikonek bohaterów ;)

Zaczęły się wakacje, które powitałam słodkim lenistwem, ale po tych kilku dniach odpoczynku wena powróciła w moje progi. Powinnam dobrze wykorzystać ten czas i trochę przyspieszyć z pisaniem, w przyszłym roku może być ciężko o wolne chwile.

Pozdrawiam serdecznie tych, którzy tu od czasu do czasu zaglądają. Miłych wakacji ^^